سیه مژگان

(به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــه در دینم)    به هر سو بنگــرم جانا رخ ناز تو می بینم

به آن طره که در پیچ اش هزاران دل گرو دارد    به هر گل می رسم گویا لب لعل تو می بینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــــه در دینم     دمی عاشق دمــی فارغ کدامین راه بگزینم

گهی مجنون شوم  در کوی لیلا  و  کنم گـــریه     گهی خنـدم ز کار خود چرا من یار نگزینم 

گهی در وصف آن سیه مــــژگان پر غوغــــــا     کنم آغــاز هر  بزمی  گهی در بزم  بنشینم

گهی رقصم میان میکـــده از مستی و از شور     گهی رخت عزا بر تن که من فرهاد شیرینم

نه آن لیلا مرا یار و نه آن خسرو تو را  یاری     بیا در نزد من جانا که من جز تو  نمی بینم

سحـــــرگاهان بیا تــــا آرزوی دل بجــــــا آری     شب تیــــره رود آخر جمـــال شمس می بینم

به مــژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      نه در اوجم نه در بالا که من در زیرو پایینم

من آن خاکــــــم که صـــــدها جای پا   بر من     از آن لیلا وآن مجنون ازآن فرهاد و شیرینم

دلم هم گور و هم بستان به دل گریم لبم خندان    منم وارث به عشق آن همــان جانان دیرینم

به مژگان سیه کردی هـــزاران رخنه در دینم     منم آن عارف و زاهد که جز یارب نمی بینم

چنان کاری به من کرده سیـــه مژگان زیبایت     که سجـــــاده بیافکنـــدم خدا در جام می بینم

به مــژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      فــــدای چشم مست تو که شد آمــــال دیرینم

نگاهـــــی نافذ و گیرا که در خود حرفها دارد     زدی با تیــــر مژگان ات دگر مرهم نمی بینم

دلم در طـــــره زلفت شده درگیــــــر و واویلا      که از آن حلقــه زیبــــا ره چـــــاره نمی بینم

بخواهم دردل هرشب که در خواب فراموشی     بخسبـــم شایــــدم آیا دگـــــــر باره تو را بینم

همه روزم سراسر غم همه شبها شب ماتم      ز دست دوری ات جانا گل قهـــرت همی چینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم     بدا بر حال دل زیــــرا تو را هرگـــــز نمی بینم

بـــــرفتی از کنار من تو ای زیبای رویـــایی     مگر در خواب خوش باشم دگرباره تو را بینم

صدایت می کنم هردم به هرسازونوای خوش    تو را جویم ز دل جانا  تو ای  صهبای رنگینم

به دل گویم شود آخر دل ات با من یکی گردد     نمی دانم چرا داری  دلی  از سنگ  شیـــرینم

به یاد وصل تو شادم ز هجرانت شوم غمگین   هر آنچه می کنی یارا بکن بر من که من اینم

ز دست من چه میخواهی به خواب من نمی آیی    از این اشعار بی حاصل دلا من شرم آگینم

به مژگان سیـه کردی هزاران رخنه در دینم     زپا افتـــــاده ام  لیکن  ســــر  راه تو بنشینــم

چه امیـــدی عبث دارم که آیی نزد من  جانا      طـــواف روی تو خواهم جمـــال ناز  تو  بینم

ز کعبه دل بریدم من  ز کوی  عارف و زاهد     روم ســویی که دل باشد ره میخـــانه بگزینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      جمـــال روی تو جانا بود هــــم دیــــن و آئینم

نه ازدوزخ همی ترسم نه آن مینوهمی خواهم    دو چشــــم نرگس مستت بود مینوی رنگینم

میان صد هزاران گل تو یک دانه چه ها کردی   اگر دستم رسد روزی تو را از شاخه برچینم

طلــــــوع آفتابـــــی تو  چرا ابــرو  کنم در هم     به دام افتاده ام لیکـن دو صد تدبیر می چینم

*************

به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــه در دینم ( حافظ)