بهار و خزان

خیال نمی کردم بهارِ بی تو را

وقتی که آمدی بهار بود و عشق

گلهای صورتی ، لبخندهای آبی

وقتی که آمدی بهار زیبا بود

به چشمم بهار ترنم فردا بود

اما

امروز که رفته ای آسمان ابری است

خزان آمده تا پس بگیرد

امانت بهار را

غرش ابرهای سیاه 

وجود نحیف ترا لرزاند

باران پاییز تن زیبایت را

غسل آخر داد

و زمین در خزانی غمناک

بذری از جنس نور در خود دید 

آرام بخواب که دل تنهای من 

به یاد بودن ات بیدار است

همدرد

یکی سارق که بودی هم زناکار

به قطع دست شد محکوم وناچار

به فردا در میان جمع مردم 

بریدند دست آن مرد گنهکار

نه اشکی و نه فریادی بزد وی 

به آرامی تحمل کرد بسیار

پس از آن سرنهاد و تند می رفت

روانه گشت تا آن سوی بازار

رسیدش بر در آلونکی زشت

همه حیران شدند مردم از این کار

سپس دیدند با چشمی گشاده

درون کلبه بوده یک خطاکار

که او هم دست را از دست داده 

بنالید این حقیر در نزد آن یار

که درد من فقط یارا تو دانی 

نه این خلقی که حیرانند از این کار

طبیب است آنکه هر دردی کشیده 

که همدردی فقط از اوست ای یار

فقط همدرد من جانا تو هستی 

که هم این درد را داری تو انگار 

دریای آبی چشمانت

آن دو چشم آبی ات دریای نیلی پرخروش

جان و دل از شوق دیدار تو زیبا پر ز جوش

در غم روی  تو ام  در بزم دلتنگی  صنم

بی می و باده خمار عشوه های می فروش

نی زر و سیمم بود نی منزل و آرام جان 

وصله در جامه منم آن عاشق پشمینه پوش 

من نگاه یار خود جویم به صحرا کوه و دشت 

خستگان راه بینم هر کجا خانه به دوش 

دانم آخر می برد عمر مرا باد فنا

آتش عمرم شود در حسرت وصل ات خموش

سیه مژگان

(به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــه در دینم)    به هر سو بنگــرم جانا رخ ناز تو می بینم

به آن طره که در پیچ اش هزاران دل گرو دارد    به هر گل می رسم گویا لب لعل تو می بینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــــه در دینم     دمی عاشق دمــی فارغ کدامین راه بگزینم

گهی مجنون شوم  در کوی لیلا  و  کنم گـــریه     گهی خنـدم ز کار خود چرا من یار نگزینم 

گهی در وصف آن سیه مــــژگان پر غوغــــــا     کنم آغــاز هر  بزمی  گهی در بزم  بنشینم

گهی رقصم میان میکـــده از مستی و از شور     گهی رخت عزا بر تن که من فرهاد شیرینم

نه آن لیلا مرا یار و نه آن خسرو تو را  یاری     بیا در نزد من جانا که من جز تو  نمی بینم

سحـــــرگاهان بیا تــــا آرزوی دل بجــــــا آری     شب تیــــره رود آخر جمـــال شمس می بینم

به مــژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      نه در اوجم نه در بالا که من در زیرو پایینم

من آن خاکــــــم که صـــــدها جای پا   بر من     از آن لیلا وآن مجنون ازآن فرهاد و شیرینم

دلم هم گور و هم بستان به دل گریم لبم خندان    منم وارث به عشق آن همــان جانان دیرینم

به مژگان سیه کردی هـــزاران رخنه در دینم     منم آن عارف و زاهد که جز یارب نمی بینم

چنان کاری به من کرده سیـــه مژگان زیبایت     که سجـــــاده بیافکنـــدم خدا در جام می بینم

به مــژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      فــــدای چشم مست تو که شد آمــــال دیرینم

نگاهـــــی نافذ و گیرا که در خود حرفها دارد     زدی با تیــــر مژگان ات دگر مرهم نمی بینم

دلم در طـــــره زلفت شده درگیــــــر و واویلا      که از آن حلقــه زیبــــا ره چـــــاره نمی بینم

بخواهم دردل هرشب که در خواب فراموشی     بخسبـــم شایــــدم آیا دگـــــــر باره تو را بینم

همه روزم سراسر غم همه شبها شب ماتم      ز دست دوری ات جانا گل قهـــرت همی چینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم     بدا بر حال دل زیــــرا تو را هرگـــــز نمی بینم

بـــــرفتی از کنار من تو ای زیبای رویـــایی     مگر در خواب خوش باشم دگرباره تو را بینم

صدایت می کنم هردم به هرسازونوای خوش    تو را جویم ز دل جانا  تو ای  صهبای رنگینم

به دل گویم شود آخر دل ات با من یکی گردد     نمی دانم چرا داری  دلی  از سنگ  شیـــرینم

به یاد وصل تو شادم ز هجرانت شوم غمگین   هر آنچه می کنی یارا بکن بر من که من اینم

ز دست من چه میخواهی به خواب من نمی آیی    از این اشعار بی حاصل دلا من شرم آگینم

به مژگان سیـه کردی هزاران رخنه در دینم     زپا افتـــــاده ام  لیکن  ســــر  راه تو بنشینــم

چه امیـــدی عبث دارم که آیی نزد من  جانا      طـــواف روی تو خواهم جمـــال ناز  تو  بینم

ز کعبه دل بریدم من  ز کوی  عارف و زاهد     روم ســویی که دل باشد ره میخـــانه بگزینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم      جمـــال روی تو جانا بود هــــم دیــــن و آئینم

نه ازدوزخ همی ترسم نه آن مینوهمی خواهم    دو چشــــم نرگس مستت بود مینوی رنگینم

میان صد هزاران گل تو یک دانه چه ها کردی   اگر دستم رسد روزی تو را از شاخه برچینم

طلــــــوع آفتابـــــی تو  چرا ابــرو  کنم در هم     به دام افتاده ام لیکـن دو صد تدبیر می چینم

*************

به مژگان سیه کردی هزاران رخنـــه در دینم ( حافظ)

صید

ازعشق توام به پای زنجیرآمد

صیاد تویی به دام نخجیـــرآمد